żargonowy A a- Słów polskich z a- niema (spójka a

żargonowy A a- Słów polskich z a- niema (spójka a jedyny, jako spójka, odstępstwo od reguły), bo już prasłowiańskie wymijało nagłosy samogłoskowe dla przydechu j-albo w-; nagłosowe a- przechodziło więc w/a- ogólnie, tylko cerkiewne z bułgarskiem uchyl aj ą si ę temu częściowo, ale cerk. a- zamiast ja- pisownią się raczej tłumaczy, co nie miała (we­ dle wzoru greckiego) osobnego dla joty znaku, tak, że pisownia agne, abłko nie jest odbiciem istotnej wy­ mowy. U nas, szczególniej u ludu, na­ wet a obcych słów j - przybiera: Ja­ dam, Jagnieszka, jagwint 'adwent', jancykryst; od 15. a szczególniej od 16. wieku nowopowstałe h- w na­ głos się wciska: Hanka, harmata, hałutt, hanyz; język pisemny stroni od obu, szczególniej od Ji-, ale w 16. wieku i on, u pożyczek niemieckich, 7i-przybierał (hanszlaki u Eeja częst­ sze nierównie niż anszlagi). a ję­ zyka pisemnego jest jedno, »łacińskie«; dawniej (dziá jeszcze u ludu) było (i jest) i drugie: á, »pochylone« (zbliżone do o), co zastąpiło pierwotne długie a, powstałe n. p. ze ściągnienia: mâ z moja, pás zpoJas, albo w innych warunkach; ozna­ czano w drukach aż do 18. wieku; w 19. w. daremnie to wskrzeszano. a, spójka, oraz; obie wymie­ niają się w złożeniach: aza albo zza, ali albo iii (ruskie), ażeby {aby) albo Słownik etymologiczny. izby, bez różnicy znaczeniowej; sta­ wiamy też jedne albo drugą przed pytajnikami: a co? albo i co? Z cza­ sem przyjęło a odcień przeciwień­ stwa (lekkiego): ty a on. Wszystkie spójki (z nielicznemi wyjątkami, słownemi: jeśli, wiem, by; imiennemi: albo) okazują się przypadkami dawnych zaim­ ków i oznaczają pierwotnie 'to', 'tak'; powoli dopiero różniczkuje się ta ich ogólnikowość, p. ta. Wszystkie ulegają skupianiu, od dwu do pię­ ciu, bez zmiany wpływu: albowiem (cztery spójki) znaczy ;, co